Ze względu na swe źródła solankowe dzieje Ciechocinka sięgają bardzo odległych czasów. Najstarsze zapiski pochodzą z XIII wieku. Po pierwszym rozbiorze Polski, kiedy to Austria zagarnęła obszary Bochni i Wieliczki - miejscowości bogate w złoża soli, podjęte zostały poszukiwania źródeł solanki nadających się do eksploatacji. Wówczas odkryto bogate złoża solanki w Ciechocinku.

Budowa zakładów warzelni soli wraz z tężniami do stężenia solanki rozpoczęła się w 1824 roku. W 1828 roku powstały dwie tężnie, natomiast trzecią ukończono w 1859 roku. Pełna eksploatacja warzelni soli rozpoczęła się w 1832 roku. Początkowo sól wydobywano do celów spożywczych, jednak bardzo szybko odkryto właściwości lecznicze solanki. W 1836 roku uruchomiono cztery miedziane wanny lecznicze służące do leczniczych kąpieli solankowych. Od tej pory nastąpił prężny rozwój Ciechocinka i jego popularność przekroczyła granice Polski, co sprawiło przyznanie praw miejskich w 1916 roku. Po zakończeniu I wojny światowej Ciechocinek otrzymał znaczne kredyty udzielone przez Rząd Polski na renowację i rozbudowę uzdrowiska. W latach 1929-1939 przypada największy rozwój miasta. Wybuch II wojny światowej nie spowodował wielkiego spustoszenia w Ciechocinku.

Po 1945 roku rozpocząła się działalność kuracyjna, a cztery lata później uzdrowisko Ciechocinek zaczęło funkcjonować przez cały rok. Miasto intensywnie rozwinęło się na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku i funkcjonuje do dziś jako uzdrowisko. Przyciąga kuracjuszy i wczasowiczów nie tylko swymi walorami leczniczymi, ale także urokiem wielu miejsc spacerowych, malowniczym położeniem, miłym i przytulnym klimatem kawiarenek, zielenią licznych skwerów i parków oraz powagą tężni.